نظرات

از ماست که بر ماست؛
هر چه کنی به خود کنی، گر همه نیک و بد کنی؛
هر کسی آن دِرود عاقبت کار که کِشت؛
گندم از گندم بروید، جو ز جو؛ <

ضرب‌المثل فوق را از زبان خیلی‌ها شنیده و شاید هم خودمان بارها در موقعیت‌های مختلف بدون توجه به خاستگاه و جایگاهش از آن استفاده کرده باشیم. دکتر حسن ذوالفقاری در کتاب «داستان‌های امثال» به نقل از داستان‌های امثال امینی آورده که مردی از شهر خود خارج می‌شود و وقتی باز می‌گردد می‌بیند همه مردم به واسطه نزول یک بلای آسمانی دیوانه شده‌اند و با تن عریان از در و دیوار بالا می‌روند، دنبال هم می‌کنند، و به هم دشنام می‌دهند. ناگهان یکی از دیوانه‌ها چشمش به وی می‌‌افتد و فریاد می‌زند: «هی دیوانه را ...». جماعتی دورش جمع شدند و خیره به لباس‌های وی نگاه کردند. کم کم شروع کردند به هل دادن و تمسخر وی و فریاد می‌زدند «دیوانه!»، «دیوانه!». مرد بیچاره برای این که از دست آنها رها شود به تدریج لباس از تن به در کرد و با آنها هم صدا شد که «دیوانه!» «دیوانه!» و تنها با این کار بود که توانست خلاص شود.

با توجه به آنچه در سرمقاله آمده، این ضرب‌المثل را طرح کردیم تا ببینیم نظر افراد مختلف در مشاغل متفاوت در مورد آن چیست و چه مصادیقی را برای آن در «محیط سازمانی» قائلند. از برخی مخاطبان نشریه سؤال کردیم منظور از «رسوایی» چیست؟ اگر «جماعت» کار «بدی» هم کرد باید با آن همرنگ شد؟ آیا همیشه می‌توانیم از آن به عنوان «مهر تأییدی» بر صحبت‌های خود یا برای توجیه رفتار خود استفاده کنیم یا بهتر است قبلاً کمی در باره آن بیندیشیم؟ و ... و در پاسخ جواب‌های مندرج را دریافت کردیم.